منور گشته مسجد کوفیان
شعاع درخشش از راس تو تا آسمان
فاتح خیبر نبودند حریفت مشرکان
دشمن به محراب به سجده شمشیر را نشان
ذکر فُزتُ ربُّ الکعبه بر لبان
شکست دل و خون شد جگرِ علویان
مولای مهر شما باشی به جهان
که دستگیره ی در هم به شالت دخیلان
چاه حتی بعد شما شد از تنهایان
خدا رحم کند بر همه یتیمان
یک به یک با کاسه ی شیر در صفان
که بابای هر شب نیامد کوچه مان
تو ای والا ای مولا ای ناطقِ قرآن
شهید محراب شدی چون غریبان
لیک کشتن تو را نامردان
با سیلی بر صورت زهرایت آن زمان

《کیان_آشفته》