بچه که بودم شبا موقع خواب خیییلییی میترسیدم.... میترسیدم گرگ یا هیولا بیاد منو بخوره!!!!
حالا که بزرگ شدم بازم میترسم! اما این ترس هر روز صبح میاد سراغم ... هر روز صبح که بیدار میشم ترس دارم از گرگا و هیولاهایی که قراره تو جامعه باشون درگیر شم. از اونایی که میگن و میخندن اما تا رو برمیگردونم خنجر بدست آمادن واسه دریدنم....
اونایی که هستن اما وقتی به ی حمایت نیاز داری ساکت میشینن و شکستنمو نگاه میکنن....
از اونایی که....
.
.
آره .... من هنوز میترسم..... مثه ی دختر کوچولو ی 4 ساله....
اگه از خوبی مینویسم واسه اینه که حسابی از بدی نزدیکام ضربه خوردم.... آدمایی رو دیدم که ازم استفاده کردن اما موقع کمک فقط سکوت کردن و تماشا....
میگید حالاحالاها مونده تا آدمارو بشناسم؟؟؟؟ آره قبول
اما.... ی چیزی و خوب میدونم.... هیچکس و هیچ چیز موندگار نیس!!! واسه همین دلیلی نمیبینم بد باشم... اگه دیگرون بدی کردن خودشون و وجدانشون و خدا....
اما من اجازه نمیدم زخمهایی که خوردم منو ی گرگ کنه....
.
اون خواننده تو آهنگش گفت: تو دل یک شهر پر از فاز های منفی... راهی مخفی... پر خطر ... مار های افعی ...ایستادی تو چهارراه تردید ... درگیری. ...که سکوت کنم و مظلوم تر شم؟ اجازه بدم همه از روم رد شن؟ یا بشم ی نامرد که با طبیعت خودشو وفق داد با مرگ آدمیت؟؟؟؟

من راهمو انتخاب کردم..... خودمو میسپارم به خدا..... نه اجازه میدن کسی بم ضربه بزنه نه به کسی ضربه میزنم..... به قول شاعر : گر نگهبان من آن است که من میدانم، شیشه را در بغل سنگ نگه میدارد
.
اینم بگم: من آدمارو شناختم..... آدما پاش بکشه واسه هم جون میدن.....
خوب و بد همیشه مقابل همن.... دو روی یک سکه. ...
اما...خیلیا هنوز انسانیت رو نشناختن..... اگه انسانیت داشتن و مرام.... خیلی مشکلات نبود...
.
مرسی از اون بالایی که بم ی قلب مهربون داد تا هیچ گرگی نتونه با آسیباش منو مثه خودش کنه...میخوام تا همیشه مثه ی فرشته دلرحم و مهربان باشم.... و قوی... :)

4/اردیبهشت/94.................... هستی بانو! :) مرسی "ن" :*