شبی باران شبی آتش شبی آیینه و سنگم / شبی از زندگی سیرم ، شبی با مرگ میجنگم / تو آتش میشوی بر خرمن احساس تنهايیم / تو را با هر نفس می بویم اما باز دلتنگم.

دورم زتو ای گلشن جانان چه نويسم ، من مرغ ضعيفم به عزيزم چه نويسم ، ترسم كه قلم شعله كشد صفحه بسوزد ، با اين دل تنگم به عزيزم چه نويسم.

زخم كه ميخورى مزه مزه اش كن حتما نمكش آشناست

خسته در حبس زمينم،
ماه من يادم كن،
به نگاهی به پيامی،
سخنی شادم كن...

برای ان مینویسم که روزی دلش مهربان بود ، مینویسم تا بداند که دل شکستن هنر نیست ، نه دیگر نگاهم را برایش هدیه میکنم و نه دیگر دم از فاصله ها میزنم ، و نه با شعرهایم دلتنگی را فریاد میزنم . مینویسم تا شاید نا مهربانی هایش را باور کند .

به او گفتم: غمگین ترین ترانه را برایم بسرا. چشمانش رابست و آرام آرام گریست....گریست....

دل شکستن سنگ نمیخواد ، دل به نگاهی سرد میشکند

اگر يار مرا ديدى به خلوت / بگو اى بى وفاى بى مروت
غمم دادى و غمخوارم نكردى / سر و كارت به فرداى قيامت

كسى چه ميداند كه امروز چند بار فرو ريختم از ديدن كسى كه تنها لباسش شبيه به "تو" بود

دورى يعنى فراق
فراق يعنى دلتنگى
دلتنگى يعنى تو
تو يعنى همه ى دنياى من

چه سخت است دلتنگ قاصدك بودن در جاده اى كه در ان هيچ بادى نميوزد!

دلتنگی ﺑﺪﻧﻴﺴﺖ ، ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺩﻭﺭﻧﺪ.

به پرستو نبايد دل بست زيرا كه او نازك دل است و ميگريزد از ما مانند باد از سرما و فراموش ميكند تمام روزهاي با هم بودن را

همیشه دوست داشتم ابر باشم.چون ابر انقدر شهامت داره که هر وقت دلش میگیره جلوی همه گریه کنه

هیچ اتفاق خاصی نیفتاده! ستون حوادث خالیست...
هنوز زنده ام بی تو! باورت میشود؟